ಈಜಾಟ ಕಲಿಸಿದ ಪಾಠ

ನನಗಿನ್ನೂ ಆಗ ೧೧ ವರ್ಷವಿರಬಹುದು. ಆ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ತಕ್ಕಷ್ಟೂ ಎತ್ತರವಿರಲಿಲ್ಲ. ತೂಕವೂ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆಯೇ ಇತ್ತು. ಆಗ ಈಜಲು ಶುರು ಮಾಡಿದರೆ ಬಹಳ ಉಪಯೋಗವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದೆಣಿಸಿ ನನ್ನನ್ನು ಹತ್ತಿರದ ಈಜುಕೊಳದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಸಮ್ಮರ್ ಕ್ಯಾಂಪ್ಗೆ ಸೇರಿಸಿದರು.

ಮೊದಲನೇ ದಿನ ನಾನು ಹುರುಪಿನಿಂದಲೇ ಹೋದೆ. ಎಷ್ಟೇ ಆದರೂ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನೀರು ಇಷ್ಟವಲ್ಲವೇ..ಅಲ್ಲಿದ್ದವರೆಲ್ಲ ನನಗಿಂತ ಬೇಗ ಈಜು ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಮಾತ್ರ ಸ್ವಲ್ಪ ನಿಧಾನ. ಎಲ್ಲರಿಗಿಂತ ಒಂದೆರಡು ತಾಸು ಹಿಂದುಳಿದಿದ್ದೆ. ಮೊದಲು ಮುಳುಗಿ ೪ ಅಡಿ ಆಳ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಉಸಿರು ಹಿಡಿದು ಇರುವುದು, ಆಮೇಲೆ ಉಸಿರು ಹಿಡಿದು ಕೆಳಮುಖವಾಗಿ ತೇಲುವುದು, ಆಮೇಲೆ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಬಡಿಯುವುದು..ಹೀಗೆ ಕ್ರಮಬಧ್ಧವಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಡುತಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿಯ ತನಕ ನಾನೂ ಎಲ್ಲರಂತೆಯೇ ಬೇಗ ಕಲಿತಿದ್ದೆ. ಆಮೇಲೆ ಫ್ಲೋಟ್ ಹಿಡಿದು ಕಾಲು ಬಡಿಯುತ್ತ ಮುಂದೆ ಹೋಗುವುದನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಕಲಿತೆ.

ಆದರೆ ಕೈ ಬಡಿತವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಾಗ ಮಾತ್ರ ನಾನು ಕಲಿಯಲು ಹೆಚ್ಚು ದಿನಗಳು ಒದ್ದಾಡಬೇಕಾಯ್ತು. ಕೈಗಳನ್ನು ಬಡಿದರೆ ಕಾಲು ಬಡಿಯಲಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಬಡಿದರೆ ಕೈಗಳು ನಿಶ್ಕ್ರಿಯ. ಅದು ಹೇಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಎರಡನ್ನೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದರೋ. ನನಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ,ಕೀಳರಿಮೆ ಎರಡೂ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ನನ್ನಂತೆಯೇ ಇನ್ನಿಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳು ಆ ಹಂತವನ್ನು ದಾಟಲು ಕಷ್ಟಪಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನಮಗೆ ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ coach ಎರಡು ದಿನ ನೋಡಿದರು. ನಾನೇನೂ ಹೆಚ್ಚು ಮುಂದುವರೆಯುವಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ಕೊಳದಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬರಹೇಳಿದರು. ನಾನು ಮೇಲೆ ಹತ್ತಿ ನೀರು ಕೆಳಗೆ ತೊಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತ ನಿಂತೆ. ನಾನು ಮಾತ್ರ last ಅಂತ ನಾಚಿಕೆಯಾಗ್ತಿತ್ತು. ಕೊಳದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು coach ತಮ್ಮ ಹಿಂದೆ ಬರಲು ಹೇಳಿದರು. ಅಂಚಿನಲ್ಲೇ ನಡೆಯುತ್ತ ಕೊಳದ ಮಧ್ಯಭಾಗಕ್ಕಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ನಿಂತರು. ನಾನು ಅವರ ಪಕ್ಕ ನಿಂತೆ. "jump" ಎಂದರು. ಅವರಿಗೇನಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಾನು ತಲೆಯೆತ್ತಿ ನೋಡಿದೆ. "ಕೇಳಿಸಲಿಲ್ವ..jump" ಎಂದರು. ನಾನು ಹಿಂದು ಮುಂದು ನೋಡಿದೆ. ಸುಮಾರು ೧೦ ಆಳ ಅಡಿ ಇತ್ತು ನಾವಿದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿ..ನನ್ನೆತ್ತರ ಆಗ ಕೇವಲ ೪ ಅಡಿ ೫ ಅಂಗುಲ. ನನಗಿಂದ ಬೇಗ ಕಲಿತ ಮಕ್ಕಳೂ ಕೂಡ ಇನ್ನೂ ಕಡಿಮೆ ಆಳದಲ್ಲಿ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನನಗೆ ಭಯವಾಯ್ತು..ಹಾಗೆ ಕಾಲಿನ ಹೆಬ್ಬೆರಳಿನಲ್ಲಿ ನೆಲ ಕೆರೆಯುತ್ತ ನಿಂತೆ. coachಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೋಪ ಬಂತು. "ನೀನು ಈಗ ಧುಮುಕದಿದ್ದರೆ ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ತಳ್ಳಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ" ಎಂದರು. ನಾನು ಉಗುಳು ನುಂಗುತ್ತ ದೇವರನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ ಧುಮುಕಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ಮೊದಲು ತೇಲುತ್ತ ಬರಿ ಕಾಲುಗಳನ್ನು ಬಡಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ೪ ಅಡಿ ಈಜುತ್ತಲೇ ಕೈಗಳನ್ನು ಬಡಿಯಲು ಶುರು ಮಾಡಿದೆ. ನಾನು ಈಜಿದೆ!!!

ನಂಬಲಾಗಲಿಲ್ಲ..ಅಂತು ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಆ ಕಡೆ ದಡ ಸೇರಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ. coach ನನ್ನತ್ತ ನೋಡಿ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಏನೋ ದೊಡ್ಡ ಪೈಜ್ ಗೆದ್ದಷ್ಟು ಸಂತೋಶವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೂ ನಾನು ಈಜು ಕಲಿಯಲು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಜೀವಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸಬೇಕಾಯ್ತೆ!! ಆದರೆ ನಮಗೆ ಕತ್ತು ತಿರುಗಿಸಿ ಉಸಿರೆಳೆಯುವುದನ್ನು ಇನ್ನೂ ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಫುಲ್ ಲೆಂತ್ ಉಸಿರು ಹಿಡಿದು ಹೊಡೆಯಲು ಪ್ರಾಣ ಹೋಗುವಂತಾಗುತ್ತಿತ್ತು. breadthವೈಸ್ ಹೊಡೆಯಲು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ಇಷ್ಟ.

ಮೊದಲ ಬಾರಿ full length ಹೊಡೆಯಲು ಹೇಳಿದಾಗ ನಾನು ಉಸಿರಿಗಾಗಿ ಮಧ್ಯ ಹೆಣಗಾಡಿ coach ಸಹಾಯ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಯ್ತು. ಸುಮ್ಮನೆ ಕಾಟ ಯಾಕೆ ಕೊಡ್ತಾರೋ ಇವರು ಎಂದು ನಾನು ಒಂದು ಉಪಾಯ ಹೂಡಿದೆ. ನನಗೆ ಅಷ್ಟುದ್ದ ಈಜಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ..ಪಕ್ಕೆ ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಧ ಸತ್ಯವಿತ್ತು..ನನಗೆ ತುಂಬ ಜೋರಾಗಿ ಓಡಿದಾಗ ಹಾಗಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅನುಕೂಲಕ್ಕೆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿದೆ. ಅವರು ಅಂದು ನಾನು ಬರಿ breadthwise ಹೊಡೆಯಲು ಹೇಳಿದರು. ಖುಶಿಯಾಗಿ ಆಟವಾಡಿಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ.

ಮಾರನೆಯ ದಿನ ಈಜು ಕೊಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಯಲು ಸಿದ್ಧಳಾದೆ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನನ್ನ coach ಒಂದು ನಿಮಿಷ ತಡೆಯುವಂತೆ ಹೇಳಿದರು. ಹೋಗಿ ಅವರ ಬ್ಯಾಗ್ನಲ್ಲಿ ತಡಕಾಡಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಬಾಟ್ಲಿ ನೀರು ತಂದರು. "ಕುಡಿ.." ಎಂದು ಕೊಟ್ಟರು. ನನಗೆ ಬಾಯಾರಿಕೆಯಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಬೇಡವೆಂದೆ. ಅವರು ಮತ್ತೆ "ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಡಿ" ಎಂದರು. ನಾನು ಮುಚ್ಚಳ ತೆಗೆದು ಕುಡಿದೆ. ಒಂದು ಗುಟುಕು ಗಂಟಲಲ್ಲಿನ್ನೂ ಇಳಿದಿರಲಿಲ್ಲ..ಮುಖ ಹಿಂಡುತ್ತ ಅಷ್ಟನ್ನು ಉಗಿದುಬಿಟ್ಟೆ..ಬರಿ ಉಪ್ಪುಪ್ಪು..ಉಪ್ಪು ನೀರು.."ಇದೇನು?" ಎಂಬಂತೆ ಅವರತ್ತ ನೋಡಿದೆ. "ದಿನ ಇನ್ಮೇಲೆ ಈಜುವುದಕ್ಕೆ ಮೊದಲು ನೀನು ಉಪ್ಪು ನೀರು ಕುಡಿಯಬೇಕು..ಆಗ ಈಜುವಾಗ ಪಕ್ಕೆ ಹಿಡಿದುಕೊಳ್ಳೂವುದಿಲ್ಲ.." ಎನ್ನಬೇಕೆ!!!

ಇನ್ನೆರಡು ವಾರ ನನ್ನ ಸಣ್ಣ ಸುಳ್ಳಿಗೆ full length ಹೊಡೆಯುವುದೂ ಅಲ್ಲದೇ ಉಪ್ಪು ನೀರಿನ ಆತಿಥ್ಯವನ್ನೂ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಯ್ತು!

(ಪೂರ್ತಿ ಈಜು ಕೊನೆಗೂ ಕಲಿಯಲಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ..ಸಮ್ಮರ್ ಕ್ಯಾಂಪ್ ಅಲ್ವೇ..ನಾನು ಕಲಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆಯೇ ಮುಗಿದುಹೋಯ್ತು..ಆದರೆ ಈಜಿಗಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ಮೌಲ್ಯದ ಪಾಠ ಕಲಿತೆ..)